Ang Mangangaso
Ito ay kuwento na sinasabi ng aking ama na ang pangalan ay Brando. Ang aking ama ay isang mangangaso noong nasa edad pa siya na bente. Siya palaging sumasama sa lakad nga kanyang mga kaibigan upang mangaso, dahil sa laro na naidulot nito. Sila ay bumiyahe papuntang Asya para gumala sa nayon, at doon nadiskubre nila ang isang pinakamalaking gubat sa buong mundo na malapit lang sa kanila. Dahil sa pagmamahal nila sa pangangaso, na ang sabi pa ni Brando, ay pinakamaling desisyon na pinili niya sa kanyang buhay. Ang kuwento na inyong maririnig ay sinabi lang ng aking ama sa akin.
Ang mga kaibigan ko na sina (Noly, Felipe, Eduardo, Josefa, Analisa, Jose, Lilia, at Brod) ay nililibot ang Asya. Lahat kaming walo ay nagkasundo na mamasyal sa mga kanto, ng may narinig kaming tao na nagkukuwento tungkol sa isang gubat na tinatawag na "Kinabaluk Nasyonal Park" na ayon ay ika-anim na pinakamalaking gubat sa buong mundo. Ngayon, ako at walo ko pa na kasama ay nagkasundo na mangaso doon. Sabi ko, napakalaki nito! Napaka-exciting sana nito. Tandaan mo ang sinabi ko exciting "sana". Kaya sumakay kami ng multicab papunta sa pinakamalapit na tindahan ng pangangaso, umupa ng iilang baril at kaunting bala. Pagkatapos, sumakay kami ulit ng multicab, at pumunta na sa gubat na kayang gawin na mas exciting ang bakasyon namin Asya. Noong dumating na kami, agad kaming naglibot sa gubat ng parang wala lang. Ang bawat isa sa amin ay may tig-iisang bag na puno ng pagkain, tubig, alak, libro at mga emergency lights. Gayun pa man, mag-iisang oras na at nagsisimula ng dumilim. Meron kaming nahuli na labing tatlong usa at dalawang bebe. Pagkatapos, napunta kami sa isang lugar.
Diyos ko po, Sana hindi nalang tayo napunta dito. Ang lugar na iyon ay nabalotan ng dugo. Nandoon sa mga puno ng kahoy, sa lupa, ito ay kahit saan. Mga balik talaga kami at lasing, kibit balikat nalang dahil ang iba ay nagkakasiyahan. Meron kaming iba pang baliw na ideya, na maghiwalay ang isang grupo papuntang kaliwa at iba ay sa kanan naman. Ako ay nasa grupo na pumunta sa kanan, kasama sina Brod, Jose, Analisa at Eduardo. Kaya nagkahiwalay ang dalawang grupo, at doon na nagsimulang makaramdam kami ng mga kakaibang bagay. Kinakalawang na hasaan, at napakaraming kawan ng mga ibon na lumilipad papalayo sa gubat. At ang pinaka nakakaiba? Iyan ay ang kakaibang bahagyang huni, na parang tariktik at mahihinang ungol. Pagkalipas ng mahigit tatlong oras (pasado alas 12), lasing na lasing kaming lahat. Nagtatawanan at nagbibiruan. Si Jose, ang reklamador sa group, ay naaamoy na masangsang na para bang isang nabubulok na isda. Pagkatapos, si Analisa ay may nakitang isang kahoy. Habang siya ay na ibaba, tumingin siya sa taas. May nakita siya na isang usa na nakapako gamit ang isang palaso. Sumigaw si Analisa. May nakita akong patak ng dugo sa kagubatan. Kaya, sinundan naming lahat. Napaka baliw, diba? Sinundan namin ang mga bakas hanggang sa natagpuan namin ang isang usa na walang mga paa.
Napasuka ang mga babae, habang si Brod ay tumalikod sa walang awang pinatay na hayop. At biglang napasigaw si Brod sa sobrang sakit. Isang bitag ang umipit sa kanyang isang paa, at siya ay napapamura. Kaming tatlo ng aming mga kasama ay sinubukang iligtas siya. At nagawa namin. Ngunit bigla nalang nawala si Jose. Pinilit naming hinanap si Jose, ngunit walang nangyari. Si Eduardo ay nakatapak ng isang sanga at natumba. At ng siya ay bumagsak, nakita niya si Jose na nakabitin sa isang puting bagay. Siya ay wala nang ilong at mga mata. Nagpaputok ako ng emergency flare, ngunit wala itong kwenta. Kami ay na trap. Kami ay nataranta at tumakbo papunta sa isang direksyon, ngunit sa mga oras din na yon si Lisa ay may nabangga. Yun ay maputla, ang bibig ay bilog at napakahabang mga ngipin at kuko at mapupulang mata, na may suot na maikling pantalon na gawa sa balat ng hayop at limang palaso na palaso na nakakabit sa magkabilang bahagi ng kanyang balat na sinturon. Ipinasok nito ang kanyang mahahabang ngipin sa bibig ni Analisa, at sinimulang tanggalin ang balat niya. Hanggang sa wala na siyang balat sa mukha, tinusok naman nito gamit ang kanyang kuko sa tiyan, pinaghiwa-hiwa ang kanyang tiyan sa nakakapangilabot na paraan. Pagkatapos ay tinusok naman nito ang kanyang mga mata gamit ang kanyang mga kuko. Si Analisa ay sumumigaw sa lahat ng oras. Pagkatapos namin mapanood (napanood namin lahat ng nangyari sa di maipaliwanag na dahilan), tumakbo na kami.
Naririnig ko din ang sigaw ni Brod sa di Kalayoan. Ilang minuto ang lumipas, isang sibat ang tumama sa noo ni Eduardo. Bullseye talaga. Siya ay natumba. Patay. Patuloy pa rin ako sa pagtakbo, naghihintay na makaramdam ng tama ng sibat sa aking likuran, o matalim na bagay na tatama sa aking ulo. Tumatakbo ako ng mahigit isang oras. Hanggan sa ako ay mawalan ng malay. Kinaumagahan, isang hiker ang nakatagpo sa akin. Siya ay tumawag ng tulong sa malapit na gusali, at ako ay dinaliang dinala sa hospital. Nakita nilang ang mga labi ng mga kaibigan ko, maliban sa grupo ng mga kaibigan ko na pumunta sa kaliwa. Hindi pa rin sila natagpuan. Ipinaliwanag ko sa mga police ang lahat ng nangyari, at pilit nilang sinasabi na yun ay isa lang uso. Ngunit hindi pa rin ako naniniwala.
Ang kwento na ito ay sinabi lamang saking ng aking ama. Siya ay pumanaw noong nakaraang taon. Dahil ang ama ko ay kasama sa insidente palaging sinasabi nga ibang tao na ang mga nawawala kapag pumasok sa gubat na iyon. Ako nagsaliksik at natuklasan ko na yung pumatay sa lahat ng kaibigan ng aking ama ay nakita na ng ibat-ibang tao. Tinatawag nila itong "The Hunter". Susubukan ko na pasukin ang gubat na ito at hahanapin ko ang "Hunter" na ito upang patayin.
Ang mga kaibigan ko na sina (Noly, Felipe, Eduardo, Josefa, Analisa, Jose, Lilia, at Brod) ay nililibot ang Asya. Lahat kaming walo ay nagkasundo na mamasyal sa mga kanto, ng may narinig kaming tao na nagkukuwento tungkol sa isang gubat na tinatawag na "Kinabaluk Nasyonal Park" na ayon ay ika-anim na pinakamalaking gubat sa buong mundo. Ngayon, ako at walo ko pa na kasama ay nagkasundo na mangaso doon. Sabi ko, napakalaki nito! Napaka-exciting sana nito. Tandaan mo ang sinabi ko exciting "sana". Kaya sumakay kami ng multicab papunta sa pinakamalapit na tindahan ng pangangaso, umupa ng iilang baril at kaunting bala. Pagkatapos, sumakay kami ulit ng multicab, at pumunta na sa gubat na kayang gawin na mas exciting ang bakasyon namin Asya. Noong dumating na kami, agad kaming naglibot sa gubat ng parang wala lang. Ang bawat isa sa amin ay may tig-iisang bag na puno ng pagkain, tubig, alak, libro at mga emergency lights. Gayun pa man, mag-iisang oras na at nagsisimula ng dumilim. Meron kaming nahuli na labing tatlong usa at dalawang bebe. Pagkatapos, napunta kami sa isang lugar.
Diyos ko po, Sana hindi nalang tayo napunta dito. Ang lugar na iyon ay nabalotan ng dugo. Nandoon sa mga puno ng kahoy, sa lupa, ito ay kahit saan. Mga balik talaga kami at lasing, kibit balikat nalang dahil ang iba ay nagkakasiyahan. Meron kaming iba pang baliw na ideya, na maghiwalay ang isang grupo papuntang kaliwa at iba ay sa kanan naman. Ako ay nasa grupo na pumunta sa kanan, kasama sina Brod, Jose, Analisa at Eduardo. Kaya nagkahiwalay ang dalawang grupo, at doon na nagsimulang makaramdam kami ng mga kakaibang bagay. Kinakalawang na hasaan, at napakaraming kawan ng mga ibon na lumilipad papalayo sa gubat. At ang pinaka nakakaiba? Iyan ay ang kakaibang bahagyang huni, na parang tariktik at mahihinang ungol. Pagkalipas ng mahigit tatlong oras (pasado alas 12), lasing na lasing kaming lahat. Nagtatawanan at nagbibiruan. Si Jose, ang reklamador sa group, ay naaamoy na masangsang na para bang isang nabubulok na isda. Pagkatapos, si Analisa ay may nakitang isang kahoy. Habang siya ay na ibaba, tumingin siya sa taas. May nakita siya na isang usa na nakapako gamit ang isang palaso. Sumigaw si Analisa. May nakita akong patak ng dugo sa kagubatan. Kaya, sinundan naming lahat. Napaka baliw, diba? Sinundan namin ang mga bakas hanggang sa natagpuan namin ang isang usa na walang mga paa.
Napasuka ang mga babae, habang si Brod ay tumalikod sa walang awang pinatay na hayop. At biglang napasigaw si Brod sa sobrang sakit. Isang bitag ang umipit sa kanyang isang paa, at siya ay napapamura. Kaming tatlo ng aming mga kasama ay sinubukang iligtas siya. At nagawa namin. Ngunit bigla nalang nawala si Jose. Pinilit naming hinanap si Jose, ngunit walang nangyari. Si Eduardo ay nakatapak ng isang sanga at natumba. At ng siya ay bumagsak, nakita niya si Jose na nakabitin sa isang puting bagay. Siya ay wala nang ilong at mga mata. Nagpaputok ako ng emergency flare, ngunit wala itong kwenta. Kami ay na trap. Kami ay nataranta at tumakbo papunta sa isang direksyon, ngunit sa mga oras din na yon si Lisa ay may nabangga. Yun ay maputla, ang bibig ay bilog at napakahabang mga ngipin at kuko at mapupulang mata, na may suot na maikling pantalon na gawa sa balat ng hayop at limang palaso na palaso na nakakabit sa magkabilang bahagi ng kanyang balat na sinturon. Ipinasok nito ang kanyang mahahabang ngipin sa bibig ni Analisa, at sinimulang tanggalin ang balat niya. Hanggang sa wala na siyang balat sa mukha, tinusok naman nito gamit ang kanyang kuko sa tiyan, pinaghiwa-hiwa ang kanyang tiyan sa nakakapangilabot na paraan. Pagkatapos ay tinusok naman nito ang kanyang mga mata gamit ang kanyang mga kuko. Si Analisa ay sumumigaw sa lahat ng oras. Pagkatapos namin mapanood (napanood namin lahat ng nangyari sa di maipaliwanag na dahilan), tumakbo na kami.
Naririnig ko din ang sigaw ni Brod sa di Kalayoan. Ilang minuto ang lumipas, isang sibat ang tumama sa noo ni Eduardo. Bullseye talaga. Siya ay natumba. Patay. Patuloy pa rin ako sa pagtakbo, naghihintay na makaramdam ng tama ng sibat sa aking likuran, o matalim na bagay na tatama sa aking ulo. Tumatakbo ako ng mahigit isang oras. Hanggan sa ako ay mawalan ng malay. Kinaumagahan, isang hiker ang nakatagpo sa akin. Siya ay tumawag ng tulong sa malapit na gusali, at ako ay dinaliang dinala sa hospital. Nakita nilang ang mga labi ng mga kaibigan ko, maliban sa grupo ng mga kaibigan ko na pumunta sa kaliwa. Hindi pa rin sila natagpuan. Ipinaliwanag ko sa mga police ang lahat ng nangyari, at pilit nilang sinasabi na yun ay isa lang uso. Ngunit hindi pa rin ako naniniwala.
Ang kwento na ito ay sinabi lamang saking ng aking ama. Siya ay pumanaw noong nakaraang taon. Dahil ang ama ko ay kasama sa insidente palaging sinasabi nga ibang tao na ang mga nawawala kapag pumasok sa gubat na iyon. Ako nagsaliksik at natuklasan ko na yung pumatay sa lahat ng kaibigan ng aking ama ay nakita na ng ibat-ibang tao. Tinatawag nila itong "The Hunter". Susubukan ko na pasukin ang gubat na ito at hahanapin ko ang "Hunter" na ito upang patayin.
Comments
Post a Comment